เทเรซา เล่าว่า เธอเป็นคนที่กลัวสุนัขมาก เนื่องจากมีความหลังฝังใจตอนเด็ก อายุ 10 ขวบ เธอเคยถูกสุนัขกัดเข้าที่หน้าผาก จากนั้นเมื่อโตมาตอนอายุ 20 ปี เธอก็ถูกสุนัขกัดเข้าที่ขา เธอจึงกลายเป็นโรคกลัวสุนัข ทุกครั้งที่เดินผ่านก็จะเลี่ยงไม่เข้าไปใกล้ และทำให้เธอไม่ชอบออกไปนอกบ้านเพราะไม่อยากเจอสุนัข หากต้องไปบ้านเพื่อนที่มีสุนัขน่าตัวใหญ่น่ากลัว หรือชอบเห่าเสียงดัง เธอก็จะขอให้พวกเขาพาพวกมันไปไว้ในห้อง

           เทเรซา เล่าว่า เมื่อเจอกันครั้งแรก ทั้งเธอและเจ้าบูต่างก็เกร็ง ๆ ต่อกัน ต่างคนต่างจ้องมองกันอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ เจ้าบูไปแอบซ่อนตัว เธอก็รวบรวมความกล้าเข้าหามัน คุยกับมันสร้างความคุ้นเคยประมาณ 15 นาที เจ้าบูก็ยอมออกมาจากที่ซ่อน แล้วเข้ามาหาเธอและเลียเข้าที่จมูก ขนาดที่เจ้าหน้าที่ก็ยังแปลกใจ เพราะปกติมันจะไม่ยอมเข้าหาคนเลย เขาบอกว่ามันคงจะตัดสินใจเลือกเธอ เป็นสัญญาณว่าความกลัวสุนัขของเธอค่อย ๆ ละลายหายไป และเธอได้ตกลงพาเจ้าบูกลับบ้าน
           ในช่วง 2 เดือนแรก เจ้าบูยังกลัว ๆ ไม่ค่อยเข้าใกล้เธอ แต่เมื่อเธอเดินไปไหนมาไหน เจ้าบูก็จะค่อย ๆ เดินตามไปด้วย ไม่ยอมเล่นของเล่น ชอบไปกินหรือนอนแอบเงียบ ๆ และมักจะตกใจสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงดัง ๆ แม้จะไม่รู้ประวัติของมันแน่ชัด แต่ก็คาดว่าน่าจะเรื่องราวที่เจ็บปวดจนทำให้มีอาการตื่นกลัวมนุษย์เช่นนี้ เทเรซา จึงใจเย็น ๆ ค่อย ๆ สร้างความเชื่อใจให้กับเจ้าบูใหม่ จนพฤติกรรมของมันเริ่มเปลี่ยนไป จากปกติที่จะหางตกตลอด ก็เริ่มร่าเริงส่ายหาง เริ่มออกมาเล่นลูกบอลของเล่น และประมาณเดือนกว่า ๆ เธอก็ได้ยินเสียงเห่าครั้งแรก
           หลังจากนั้น เทเรซาและเจ้าบูก็เริ่มพัฒนาความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันเรื่อย ๆ แม้จะใช้เวลานานแต่ก็มีพัฒนาการความเปลี่ยนแปลงให้เห็น ทั้งเธอและเจ้าบูเริ่มขจัดความกลัวออกไป เปลี่ยนกลายเป็นความรักและเข้าใจมาแทนที่ เธอมั่นใจว่าเจ้าบูจะไม่ทำร้ายเธอ และเจ้าบูก็เริ่มเชื่อว่าจะไม่ถูกเธอคนนี้ทำร้าย จนทั้งเธอและเจ้าบูก็เชื่อมั่นและไว้วางใจกัน สายสัมพันธ์เริ่มพัฒนากลายเป็นเพื่อนรักสุดแฮปปี้

 

 

 

ขอบคุณ Kapook